Hasta Luego

Er moet me iets van het hart. Want ook al is dit niet the easy way, toch wil ik eerlijk zijn, en vooral even nuanceren.
Want ondernemen is meer dan mooie plaatjes op Instagram en happyhappy smiles op netwerkevents.

Ondernemen is ook kei hard knallen en jezelf verliezen in je werk.

Voor mij leek er voor een lange tijd geen andere manier dan mezelf helemaal over te geven aan mijn zaak, en mijn werk te zijn. En voor een aantal jaren ging dit goed want ‘als je elke dag doet wat je graag doet, dan voelt werken niet als werken’. Dus werkte ik elke dag. En daarmee bedoel ik niet enkel de mails die ik ‘s avonds vanuit mijn bed nog beantwoord. Ik werkte ook tijdens gesprekken met vrienden, vakanties en no-brain-filmavondjes. Want mijn hoofd heb ik altijd bij, en mijn hoofd stond constant aan.

Maar als vierentwintigjarige moet ik dat wel aankunnen, toch? Ik ga af en toe op reis, heb lunchdates doorheen de dag en besteed enkele taken uit aan een freelancer. Ik geniet van mijn vrijheid als zelfstandige. Of dat is toch wat ik mezelf wijsmaakte. Want is deze vrijheid wel echte vrijheid? Als jij je werk bént, hoe vrij ben je dan echt?

“Let’s kill those deadlines before they kill me.” – Het zinnetje dat al enkele jaren resoluut bovenaan mijn to-do lijst staat. Kleine update: they did kill me.

1.101 dagen om exact te zijn. Zo lang reikte mijn uithoudingsvermogen. Alsof ik een marathon heb gelopen en finishte. Personal record.

Drie jaar en zes dagen ondernemerschap waar ik apentrots op ben. Maar ook de periode waarop ik mezelf, en de ‘goesting’ in mijn werk kwijt raakte. Blijven gaan en vergeten om te kijken. Tot het vlammetje uit ging.

Het verdict? Verplichte rust.

Maar gewoon thuis ‘niks’ doen werkt helaas niet voor mij. Het knagende schuldgevoel omdat ik niet aan het werk ben, dagelijkse routines en een gezonde portie fomo zorgen er voor dat het moeilijk is om de peace of mind te vinden die ik nodig heb.

Daarom vertoef ik sinds twee weken in het zonnige Mexico. Op m’n eentje. In de hoop dat ik hier, los van alles, rust – en vooral ook mezelf – zal terugvinden. Een lesje in loslaten en gewoon even ‘zijn’.

Ook al moet ik me tegen niks of niemand verantwoorden, toch moest me dit even van het hart. Dat het als bijna-25-jarige (zonder kinderen, lening of kat die ik in leven moet houden), het ook oké is om te zeggen ‘het is te veel’.

Ik trek me voor nu even terug. Op mijn surfplank, yogamat en hostel-stapelbed. Misschien zie je hier af en toe een update verschijnen, misschien ook niet.

Hasta La Vista.